ΔΕΠΥ και therapy pets
Όσο περισσότερο συνεργάζομαι με οικογένειες που έχουν μέλος με ΔΕΠ-Υ, ακούω σημαντικές και εύστοχες ερωτήσεις - όπως τη χρησιμότητα therapy pet για άτομα με ΔΕΠΥ. Αυτή τη συγκεκριμένη ερώτηση την άκουσα αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, και σκέφτηκα να αναρτήσω εδώ, τροφή για σκέψη.
Από κλινική εικόνα, αλλά και επιστημονικά, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες έρευνες που να επιδεικνύουν ότι αλληλεπίδραση με ζώα ή therapy pets μπορεί να έχει μια στατιστικά σημαντική ή θετική επιρροή σε παιδιά με ΔΕΠΥ. Μια έρευνα μόνο έχει δείξει ότι παιδιά με ΔΕΠΥ έχοντας ένα therapy pet (σκύλο συνήθως), έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα στη θεραπεία (με ψυχολόγο). Στόχος του κατοικίδιου ήταν συγκεκριμένα η ρύθμιση του άγχους, όπου το therapy pet έδειξε να μπορεί να βοηθήσει.
Αφήνοντας τη λέξη therapy, και επικεντρώνοντας μόνο στη σκέψη κατοικίδιου στο σπίτι, ανοίγεται η συζήτηση προς άλλα θετικά αποτελέσματα για τα παιδιά. Ειδικά αυτά που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Παραδείγματα ακολουθούν παρακάτω:
Η φροντίδα ενός κατοικίδιου μπορεί να αναπτύξει δεξιότητες διαχείρισης χρόνου, π.χ. το παιδί θα πρέπει να προγραμματίζει από πριν να έχει χρόνο να ταΐσει και να φροντίσει ένα κατοικίδιο.
Το περπάτημα (βόλτες) και το παιχνίδι με έναν σκύλο παρέχει μια εξαιρετική διέξοδο για υπερβολική ενέργεια.
Τα κατοικίδια προσφέρουν αγάπη και συντροφικότητα χωρίς όρους.
Έρευνες δείχνουν ότι το χάιδεμα και η αγκαλιά με ένα κατοικίδιο μπορεί να μειώσει άγχος και στρες.
Τα κατοικίδια μπορούν να διευκολύνουν την κοινωνικοποίηση.
Η φροντίδα ενός κατοικίδιου μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη ενσυναίσθησης (ένας τομέας με τον οποίο δυσκολεύονται ορισμένα παιδιά με ΔΕΠΥ).
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε όμως ότι τα κατοικίδια (ή therapy pets) δεν αποτελούν θεραπεία της ΔΕΠΥ και θα πρέπει να εισέλθουν στο σπίτι με συγκεκριμένους στόχους.
Σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι παιδιά με ΔΕΠΥ συχνά δυσκολεύονται με παρορμητικότητα (impulsivity). Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο μπορεί να είναι επικύνδυνος συνδιασμός με μερικά ζώα. Πιθανό να χρειαστεί συγκεκριμένο «training» των παιδιών πριν είναι υπεύθυνοι για κατοικίδιο.
Εξίσου σημαντικό είναι το πώς ένα κατοικίδιο θα ταιριάξει με την υπόλοιπη οικογένεια. Ένα παιχνιδιάρικο κουτάβι μπορεί να ταιριάζει πολύ καλά με ένα παιδί με ΔΕΠΥ που χρειάζεται να κινείται για να εκτονώνει ενέργεια. Σκεφτείτε όμως, αν έχετε το χρόνο και τους οικονομικούς πόρους για να φροντίσετε ένα κουτάβι. Η προσθήκη ενός μικρού αβοήθητου κατοικίδιου σε ένα ήδη πιεσμένο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, και πιο πιθανό να επιβραδύνει δύσκολες καταστάσεις.
Όσον αφορά εισηγήσεις για ράτσες σκύλων
Τα μικρά, ευαίσθητα σκυλιά μπορεί να μην είναι πάντα η καλύτερη επιλογή. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί (με αγάπη) να αρπάξουν τα κατοικίδιά τους ή να παραλείψουν μερικές προειδοποιητικές ενδείξεις ότι το σκυλάκι είναι φοβισμένο. Μεγάλοι σκύλοι με υπομονή, ανεκτικότητα, ευγενικά και εκπαιδεύσιμα τείνουν να είναι καλό ταίριασμα π.χ. Labrador ή golden retriever.
Το θέμα, ωστόσο, αφορά λιγότερο τη ράτσα και περισσότερο την ατομική ιδιοσυγκρασία του ζώου και του παιδιού σας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν πρέπει ποτέ να έχουν κατοικίδιο. Ίσως πρέπει να ωριμάσουν και να αποκτήσουν καλύτερο έλεγχο του εαυτού τους πριν μπορέσουν να ζήσουν με ένα ζώο.